Олси Јазеџи: Апелира да се спасат Ујгурите во Кина

На 16-25 август 2019 година го посетив Ујгурскиот Автономен Регион на Шинџан во Народна Република Кина. Поканет од Канцеларијата за Информации на Државниот совет на Кина и Шинџан, јас бев дел од групата новинари кои беа испратени да посетат три главни градови: Урумќи, Аксу и Кашгар. Нашата посета, целосно покриена од Кинеските Власти, беше сценично организарана од страна на властите на Шинџан кои сакаа да не убедат дека во Шинџан се е во ред. Стигнав во Урумќи на 16 август. Од 17 до 19 август, присуствувавме на голем број предавања што претставниците на Комунистичката партија ни ги доставија за историјата, религијата и практиките на човековите права во Шинџан. Во овие сесии Кинеските власти како Шу Гуижанг и Ма Пијан ни ги доставија белите ливчиња што владата на Кина ги издаде за Шинџан. На овие предавања ни беше кажано дека Ујгурите и другите Турски Муслимани биле мигранти во овој регион, Исламот бил насилно наметнат од Арапите и Турците, а Шинџан отсекогаш бил дел од Кина. За време на нашиот престој го посетивме Музејот на Куаар во Урумќи, музејот Аксу и музејот Кашгар. Во овие музеи Кинеската влада му ја доставуваше на јавноста истата порака што ја добивме од белите документи: Шинџан историски бил кинески, Ујгурите и другите Турски Муслимани се мигранти, Исламот е странска религија и беше наметната со сила врз Ујгурите. Над тоа, Кинезите им покажуваа на посетителите дека Исламот предизвикува многу проблеми во Шинџан, бидејќи тој беше извор на екстремизам и тероризам. За да се бори против тоа, владата на Кина има изградено таканаречени „центри за стручно образование и обука“, каде екстремистите беа де-радикализирани.

На 20 август Кинезите не испратија во градот Аксу да го посетиме Центарот за обука на стручни вештини Онсу. Тука требаше да се сретнеме со „екстремистите и терористите“, кои Кина ги „дерекализира“. Меѓутоа, кога разговаравме со „студентите“ на овие „центри за стручно оспособување“, откривме дека тие не се студенти туку затвореници и не биле терористи, туку Муслимански верници кои биле принудени да се откажат од својата вера под принуда. Нивните злосторства се дека практикувале Ислам, се молеле на Алах, гледале Муслимански телевангелистички видеа на Интернет, читале Куран или написи за Исламот, пишувале за Исламот, читале за Ујгурската историја, носеле хиџаб, консумирале халал храна, ги закопувале нивните мртви или врзиле брак според Исламот и го проповедале Исламот пред нивните роднини. Интервјуата што ги снимав и ги поставив на мојот канал на „Јутјуб“ докажуваат дека таканаречените „центри за стручно оспособување“ не се училишта, туку масовни притворни центри. Овие центри се користат за масовно миење на мозокот на Турските Муслимани во Кина, без разлика дали се Ујгур, Казахстан, Киргиз, Узбеки, Татар и др., И ги принудуваат да се откажат од Исламот и нивниот Турски идентитет и да станат Хан Кинези.

И покрај тоа што Кина тврди дека се бори против „три зла“ во Шинџан, етнички сепаратизам, тероризам и религиозен екстремизам, всушност се бори против Исламскиот идентитет на Ујгурите, што ги прави различна нација од Хан Кинезите. Кина се бори против различностите што во Шинџан го претставува Исламот. Кина сака да уништи било каков знак на Исламот и тотално да ја Синилизира провинцијата, која е главен центар за моќ за проектот „Еден пат, еден појас“ во Кина. Кинеските муслимани (т.н. 回族 / Хуизу) од Шинџан кои не претставуваат сепаратистичка закана за Кина, исто така страдаат од слични проблеми како Ујгурите. Под изговор за борба против екстремизмот, Кинеските власти го прогласија исламот за екстремистичка религија и не сакаат присуството на Муслиманите да застане во центарот на нивниот проект „Патот на Свилата“, кој се протега од Пекинг во Азија, Африка и Европа. Кинезите го забранија проповедањето и практикувањето на Исламот во Шинџан и на сите државни институции им е наредено да се борат против знаците на верска практика („Регулацијата за Ксинџијанг за де-екстремизација“, Поглавје IV, член 18).

Кина го третира Шинџан како окупирана територија и нејзините родни жители Турците се сметаат за непријатели кои мора да бидат асимилирани или уништени. Властите на Шинџан уништуваат џамии, гробишта и антички Исламски згради и каков било знак на Исламска цивилизација што постои. Како што ни кажа г-дин Ма Пијан  за време на предавањата во Урумќи, Кинеската влада сака да го синилизира исламот. Не сака да гледа никаков Арапски или Турски знак меѓу нејзините Муслимани. Не сака тие да се молат секој ден, да одбијат алкохол или жените да носат шамии или да стапат во брак според Куранот. Сининизацијата на Исламот е правно нарачана во „Правилникот за Ксинџијанг за деекстремизација“, (член 4) и практиката на Исламот е целосно забранета („Регулатива за де-екстремизација“ Поглавје II, член 9). Групно читање на Куранот, учењето Ислам на децата, зборувањето за Исламот, имањето или читањето Исламска литература, носење религиозна облека, гледање религиозни емисии или застапувањето за Исламот во која било смисла е кривично дело што се казнува со затвор или долго и болно образование “во Центрите за стручно оспособување “.

Кинеските власти го забранија и постоењето на минариња, езани (повик на молитва), џамии со куполи и кога некогаш ќе се гради нова џамија таа мора да биде обликувана во кинеската архитектура, бидејќи телеолошкиот наратив на кинеската влада тврди дека Исламот треба да биде Синизиран, и не смее да има Арапски или Турски симболи. За да ја принудат синизацијата на Исламот, властите на Шинџан го спонзорираат Исламскиот Институт на Шинџан каде на избраните имами им се предава ограничена кинеска верзија на Исламот. Кампањата за терор против муслиманското население создаде клима на страв. Видовме страв во очите на сите Муслимани што успеавме да ги сретнеме.

Кинеската влада масовно го колонизира Шинџан со кинеските колонисти уште од 50-тите години на минатиот век. Кинезите кои во 1950-тите сметаа за 5-9% од населението во 2010 година бројат 40%. Колонизацијата продолжува многу агресивно во денешно време и има за цел да ги претвори Муслиманите во малцинство. Ујгурите кои не се апсени и испратени во концентрациони логори („центри за стручно оспособување“) или затвори, се принудени да ги внесат во своите домови кинеските колонисти кои живеат и спијат во истата куќа со Муслимански семејства. Многу Муслимански жени од Ујгурите се принудени да стапат во брак со кинески мажи. Многу Муслимани не смеат да постат за време на Рамазан. Забранети се Муслиманските ресторани да одбиваат да продаваат алкохол. Ујгурите кои покажуваат најмал знак на Ислам се одвоени од нивните семејства, а нивните деца ги даваат да израснат со Кинезите. Владеењето на стравот, религиозното прогонство и етничката асимилација што Кина го прави во Источен Туркистан, претставува културен геноцид.

Сепак, додека светот е сведок на масовно прогонство на Турските Муслимани на Кина, Муслиманскиот свет го игнорира тоа. На срамот на Муслиманскиот свет, на 8 јули 2019 година, околу 22 немуслимански држави потпишаа писмо упатено до претседателот на Советот за Човекови Права на ООН и Високиот Комесар на ООН за Човекови Права, во кое се повикува Кина да ја прекине својата масовна програма за притвор во Шинџан. Додека Муслиманското мнозинство држави отсуствуваа на придружувањето на ова писмо, околу 20 Муслимански држави се приклучија на списокот од 37 држави за поддршка на Кина за она што го прави во Шинџан. Во писмото подготвено од Кинезите, е напишано:

„Ја цениме посветеноста на Кина за отвореност и транспарентност. Кина покани голем број дипломати, официјални претставници на меѓународните организации и новинари во Шинџан да бидат сведоци на напредокот на каузата за човекови права и резултатите на контра-тероризмот и дерадикализацијата таму. Она што го виделе и слушнале во Шинџан, било во спротивност со она што беше објавено во медиумите. Ги повикуваме релевантните земји да се воздржат од користење неосновани обвиненија против Кина, врз основа на непотврдени информации пред да го посетат Шинџан “

Откако се вратив од Шинџан, како Муслимански научник и новинар, би сакал да му кажам на Муслиманскиот свет дека мерките од „резултатите од контра-тероризам и де-радикализација“ што ги превзема Кина во Шинџан се тотална забрана на Исламот и масовно гонење на Муслиманите. Кина ме покани како што покани „голем број дипломати, официјални претставници на меѓународните организации и новинари во Шинџан да бидат сведоци на напредокот на каузата за човекови права и резултатите од контра-тероризмот и де-радикализацијата таму“. Сепак, моите откритија докажуваат дека Кина ги прогонува Ујгурите само затоа што веруваат во Исламот и се Муслимани. Преку ова отворено писмо, би сакал да апелирам до сите муслимански земји кои го потпишаа про-кинеското писмо да ја преиспитаат својата позиција. Подготвен сум да сведочам каде било во Муслиманскиот свет за тоа што Кина прави со својата Муслиманска популација.

Муслиманските земји треба да ја преиспитаат својата позиција и да ја повикаат Кина веднаш да престане со прогонот на муслиманите и забраната на исламот во Шинџан.

Кина мора да ги затвори своите „центри за стручно оспособување“, да ги ослободи религиозните и политичките затвореници од затворите и логорите, да ги укине исламофобичните и криминални „Регулативи за де-екстремизација на автономниот регион на Ујгурскиот Шинџан“ , да престане да ги праќа кинеските колонисти во домовите на Ујгурите и да им нареди на сите државни апарати и органи да престанат со својот прогон врз Муслиманите. Кина мора да ги запре своите исламофобични политики кои ги таргетираат Mуслиманите, нивната религија, историја, култура и начин на живот. Мора да се запре присилната Синизација на Tурските луѓе (Ујгур, Казахстан, Киргиз, Узбекистански, Татар и др.), уништување на џамии и историски градби. Мора да им овозможи на Муслиманите од Шинџан да имаат пасоши, да се движат слободно во и надвор од Кина, да го повикуваат езанот од нивните џамии, да имаат халал храна, да направат Хаџ во Мека и да можат да им го научат Исламот на своите деца. Властите на Шинџан треба да го прилагодат мултикултурализмот и да ги прифатат Ујгурите и другите Турски Муслимани на Кина како обични граѓани еднакви на домородните Кинези, а Исламот како една од религиите на Кина. Кина треба да го ревидира начинот на кој ја согледува својата историја и треба да го прифати Исламот како составен дел на Кина и не како непријател.

Со поставување на овие барања и потсетувајќи ја Кина дека Муслиманскиот свет е многу важен клиент на Кина, Муслиманските земји мора да побараат заштита на нивните браќа и сестри Муслимани кои во моментот страдаат од масовно гонење во автономниот регион Шинџан Ујгур./Олси Јазеџи